مردم دیارم چقدر مهربانند !

دیدند کفش ندارم برایم پاپوش دوختند،

دیدند سرما میخورم سرم کلاه گذاشتند

و چون برایم تنگ بود کلاه گشادتری سرم گذاشتند

و دیدند هوا گرم شد، پس کلاهم را برداشتند

و چون دیدند لباسم کهنه و پاره است به من وصله چسباندند

و چون از رفتارم فهمیدند که سواد ندارم محبت کردند و حسابم را رسیدند .

خواستم در این مهربانکده خانه بسازم، نانم را آجر کردند گفتند کلبه بساز . . .

می بینید عجب روزگار جالبیست،مرغمان تخم نمی گذارد ولی هر روز گاومان می زاید!

شاید حکمتی دران نهفته که خود ماهم نمیدانیم و

شاید هم نباید بدانیم...

علاقمندان به کتابخوانی می توانند کتاب اخلاق معاشرت و آیین دوستی و اخلاق درخانه و اخلاق کارمندی را از کتابخانه مسروری به امانت گرفته و در روابط خود با دوستان و اقوام خود تجدید نظر نمایند.